විසි එක (21) කොටස : දෙමළ කොල්ලා ස්වයං වින්දනය කරයි

දැන් මේක කියවන වේසිගෙ පුතාලා  පාඨක මහත්තුරු දෙමළ කොල්ලා හා මුස්ලිම් කෙල්ල කියැව්ව ගමන් ඔපීසියේ වටපිට කාරිය හෙම බලලා ලාවට උරුක්වෙච්ච අහවල් එක කලිසමට උඩින් අතගාන්න, සමාවෙන්න බොහොම ආසාවෙන් කතාව කියවන්න ගන්න බව මේ කොටහ ලියන්න තතනන ලියන මහත්තැන් දන්නවා. මේ අප්‍රකාශිත ආදරවන්තයන්ට නිතර දෙවේලේ මුණගැහෙන්ට නිදහසක් තිබුණේ නැතෙයි කියලා ආයි ආයිත් කියන්න කාරණා අවශ්‍ය නෑ. මේක ආගංගොඩ, දෙමළ මුස්ලිම් හිංගල හැම එකාම එක හා සමානව, එකවගේ බලවත්ව උන්න ගමක් බව මතක තියාගන්නව හොඳයි.

හැබැයි මුන් දෙන්නට ආයේ එක්කහු වෙන්න අවස්තාවක් ආවා. හැබැයි පලවෙනි දවස වගේ හෙම නෙවේ,එදාට වඩා නොසෑහෙන්න දේවල් වුණා. හැබැයි ඊට කලින් කොල්ලා කරපු විසේස දෙයක් තිවුණා.

වැලප්‍රශ්න අහන්න ගෙහුං උදා කරගත්ත හතරවටින් කොටු වුණ කාඹරේ ගෙවුණු මාහැඟි විනාඩි කීපෙන් පස්සේ, කොල්ලා මාස ගාණක් යනකල් හිතේ බුර බුරා නැගෙන උත්කර්ෂයෙන් ඔකඳ වෙලා උන්නේ. ඔහෙලට කියන්න මේ යකා එක පාරක්වත් ඕක මතක් කරගෙන අතේ පාරක් ගැහැව්වේ නෑ. (ඌ තොපි වගේ නෙවෙයි යකෝ) අන්න ඒ හේතුව නිසාමද කොහෙද, ඌට මාස ගාණක් යනකන් ඒ ගතවුණ විනාඩි ඩිංගිත්තේ රහ වෙනසක් නොවී හිතේ රැඳුනා.

කොල්ලා මෙහෙම ඉන්න ගමන් පටන් ගන්න හිතුවා වියාපුරුතියක්. සිරිසේන ගිරාමසේවක මහත්තයාගේ, බ්‍රදර් බර්නාඩ්ගේ වගේ අයිතිහාසික වියාපුරුතියක් හෙම නෙවේ.

වර්ණ රේඛා හැඩතල වලින් බෝම ආඩ්‍ය කලාත්මක වියාපුරුතියක්.

කොල්ලා තමන්ට අවශ්‍ය කරන කෙන්ට් කරදහියේ ඉඳන් හිඳිලා තිබ්බ රතුපාට පෝස්ටර් සායන් කුප්පියට අලුතෙන් එකක් ගන්න කාරිය සිදාදියේ සෑහෙන වෙලාවක් කරක් ගැහුවා. මොකෝ ආගංගොඩ කඩමණ්ඩියේ තිවුන පොත් සාප්පුවේ ඔව්වා තිබ්බ එකක්යෑ. කොල්ලා ගාව තිබිච්ච චිත්‍ර අඳින උපකරණ කට්ටලේ ටිකක් පරණයි. කොල්ලට චිත්‍ර අඳින්න බොහොම කාලයක් ගත වෙන නිසා, ඌ ආණ්ඩුවේ විබාගෙට චිත්තර කර්ම විෂය තෝරාගන්න අදහස හිතෙන් අත ඇරලා තිවුණේ. පැය දෙකෙන් තුනෙන් විබාගෙට චිත්තර අඳින්න කියාපු සිලබස් හදන එකාලාට හුකාගන්න කියලා හිතෙන් දෙස්දෙවොල් තියපු කොල්ලා චිත්තර කර්ම විෂය ජීවිතෙනුත් අතැරලා වාගේ තිබ්බෙ.

දැන් ඔක්කොම සූදානං. හැබැයි හරියටම අඳින්නේ මොකද්ද කියන එකට කොල්ලා ඉස්සරහා විකල්ප කීපයක් තියෙනවා.

1. පලවෙනි වතාවට ඇස්පනාපිට දැකගත්තු සුන්දර නාරි ශරීරයේ පූර්ණ පින්තූරය

2. දෙයියනේ කියලා මොකෙක්වත් දැක්කත් ශේප් වෙන්න පුළුවන් මූණ විතරක් තියෙන පින්තූරයක්

දැන් ඔහෙලා හිතන්න එපා ටයිටැනික් එකේ ජැක් රෝස්ව හෙලුබැල්ලෙන් තියන් ඇන්දා වගේ මූත් හෙන ආටිස් වගේ ගේමට එන්ටර් වෙයි කියලා. එකක් මූ තාම ඉස්කෝලේ යන, කාලයක් චිත්‍ර ඇඳ ඇඳ උන්නු තවත් එක කොල්ලෙක් මිසක් චිත්‍ර ශිල්පියෙක් නෙවෙයි. අනික පින්තූරෙක හිලව්වට අනවශ්‍ය මොහොතක හම්බවෙලා ගත කරන අනවශ්‍ය එක විනාඩියක්, මුන් දෙන්නගේ අනාගතේ තීරණය කරන එක.

දෙමල කොල්ලට ඒ අවදානම ගන්න උවමණා වුනේ නෑ. ඌට ඕනේ වුනේ ඔහෙලා අතේ ගහලා ගන්න ආතල් එක වෙනස් විදියකට ගන්න විතරයි.

කෙල්ල ඇඳපු එක්තරා ඇඳුමකට කොල්ලා හරි ආස වෙලා තිබ්බා. මේක කියවන පාඨක මහත්තුරුන්ට, නෝනා මහත්තුරුන්ට මතක ඇති, මුන් දෙන්නා මුලින්ම කාමරේක තනි වෙද්දී ඇඳගෙන උන්නේ පාසල් නිල ඇඳුම. හැබැයි පාසල් නිල ඇඳුමෙන් මේ චිත්‍රය අඳින්න කොල්ලට උවමනාවක් වුණේ නෑ.

 රතු කළු මිශ්‍ර වුණ සල්වාරියේ කළු පාට ශෝල් එක

 ශෝල් එකේ දාර දිගේ සුදුපාටෙන් වැටිලා තිබ්බ කතිර මැස්ම

සුදු පාට කළු පාට බින්දු බින්දු වගේ රටා වැටුණ තද රතුපාට උඩ කොටස

මේ ඔක්කොම ආයේ ආයේ හිතේ මවාගෙන කෙල්ලගේ මුහුණේ පින්තූරයක් විතරක් අඳින්න කොල්ලා තීන්දු කරලා තිවුණා. සුපුරුදු පරිදි මාස ගණනක ව්‍යායාමයක්. කොල්ලා කීයටවත් දුකක් තරහක් හිතුවේ නෑ ගහක් මලක් ඇඳගන්නත් කල්ගත කරන එක ගැන. මොකද ඌ දා-වින්චිට මොනාලීසා අඳින්න අවුරුදු හයක් ගත වෙච්ච බව අහපු වෙලේ බෝම සන්තෝසෙන් හිත හදාගෙන තිවුනා.

වීනස් පැන්සල් කොට ටිකෙන් කෙන්ට් කරදහියට වැක්කෙරුවේ නැතුවට මොකද, තිබහෙන් වගේ උඩ බලාගෙන උන්නු කෙල්ලගේ හංස ජෝඩුව කොල්ලට ආයේ ආයෙත් මැවී මැවී පෙනුනා. ඉර එලිය බිංදුවක් නොවැටිච්ච කිරිම කිරිපාට හම අපූරුවට ගලපගන්න කොල්ලට සෑහෙන කාලයක් ගත වුණා. හැබැයි කොල්ලා එකම එක දෙයක් පින්තූරේ ඉතුරු කරා..

කෙල්ලගේ බෙල්ල පාමුල බිත්තරේක හැඩේ ගත්තු, අම්මා අප්පා විතරක් දැකලා තිබ්බ උපන් ලපේ

මූ මාස තුනක් දවසට පැය තුන හතර ගානේ කරපු ස්වයං වින්දනේ සුරතාන්තය ලකුණු කරේ ඔන්න ඔය උපන්ලපෙන්.

උපන්ලපවලට ඇහැකි ආණ්ඩු පෙරලන්න, මිණී මැරුම් කොරන්න වගේම මිණී මරලා කාරිය ඒවා රිය අනතුරු කරන්න. එච්චර හරියක් ඇහැකි උපන්ලපේට ආගංගොඩ අවුලුවන එක ඒ හැටි කජ්ජක් වුණේ නෑ.

 

(විසි දෙවැනි කොටසට…)