දහ අට (18) කොටස : වැල ප්‍රශ්න වැල හා නිරුවත් ආදරය

 

පසුගිය කොටසක ඔහෙලා කියැව්වේ අර දෙමළ කොල්ලා සීරියස් වැල ප්‍රශ්න වැලක් අහපු හැටි.

“ඔයා කිහිල්ලත් ෂේව් කරනවද…?”

“ඔව්…හැමදාම නෙවෙයි…”

“ඔයා කකුලුත් ෂේව් කරනවද?

“මගෙ කකුල් වල ෂේව් කරන්න තරම් මයිල් නෑ අයියෝ…”

කොල්ලා පඳුර වටේ කැරකිලා තමන්ට ඕනැ තැනට ආවා.

“ඔයා පියුබික් ඒරියා එකත් ෂේව් කරනවද…?”

තොපි ඔහෙලා හිතන්නෙ කෙල්ල මොනවා කීවයි කියලද?

එයා හිනා වුණේ නැහැ. ඇත්තම කියනවා නම් මේ වැල ප්‍රශ්න වැල (හෝ එකම ඉලක්කය කරාගෙන යන සමාන ප්‍රශ්න වැලක්) කෙල්ල සෑහෙන්න කාලයක් තිස්සෙ අවිඥානකව බලපොරොත්තු වුණු දෙයක්. ඒ මට්ටමට දෙන්නාට එකිනෙකාගෙ හිත කියවන්න පුළුවන් වෙලා තිබුණා ඒ වෙනකොට. ඒක ටෙලිපති වගේ. ටෙලිපතිම නෙවෙයි.

කෙල්ල උපහාසයට හිනා වුණේ නෑ. කට කොණකින් පොඩි සිනා කැකුලක් පන්නලා ‘ඔව්’ කිව්වා.

“ඔව් අයියේ…!” කිව්වනම් තවත් ටිකක් රෝමාන්තිකයි තමා. ඒත් කෙල්ල කිව්වෙ ‘ඔව්’ කියලා විතරයි.

දැන් කොල්ලා පට්ටව ඔකඳ වෙලා ඉන්නෙ. ඊළඟ ප්‍රශ්නයත් ඇහුවා. මෝඩ ප්‍රශ්නයක්.

“මට දවසක් බලන්න පුළුවන්ද…?”

කෙල්ල “අයියෝ..බෑ” කිව්වෙ වත් අඩුගානෙ ලජ්ජාවෙන් මූණ හංග ගත්තෙ වත් නෑ. (මේක කියවන මළ හෝන්තුවො…සමාවෙන්න පාඨක මහත්වරු, නෝනා මහත්තුරු හිතන්නෙම වැරදියට. මේ එකිනෙකාගේ හිත කියවන්න දන්නා බුද්ධිමත් ජීවීන් දෙදෙනෙක් අතර සීරියස් සංවාදයක්. ඒ වගේම ඔවුන්ට වචන නාස්ති කරන්න හැකියාවක් තිබුණෙ නෑ. කාලය සීමිතයි.)

“හා…” කෙල්ල කිව්වා.

කොටින්ම කොල්ලා හරියටම බලන්න ඇහුවෙ මොකද්ද කියලා සඳහන් නොකිරීම පවා මේ සංවාදයට බාධාවක් වුණේ නෑ.  

කොහොම වුණත් මේ දේවල් ඒක්ෂ්ණයෙන් කරන්න දෙන්නාටම පුළුවන්කමක් තිබුණේ නැහැ. ඔවුන්ට මාස ගණනාවක් ඉවසාගෙන ඉන්න වුණා නිසි අවස්ථාව එනතුරුම. ඒ අතර මේ සංවාදය එක එක අයුරින් මේ දෙදෙනා අතර සිද්ද වුණා. ඒ සියල්ලේ සමස්තය ගත්තාම කියැවුණේ එක දෙයයි. ඒක ඉතාම සරලයි.

කෙල්ලට තියෙනවා ලස්සන සිරුරක්. කොල්ලා කැමැතියි ඒ සිරුර දකින්න. එච්චරයි. ඊට අමතරව වෙන මොනම දෙයක් ගැනවත් කියැවුණේ නැහැ. දෙන්නා ඒ ගැන හිතුවද නැද්ද කියන්න මම හරියට නොදන්නෙ මට පරසිත් දකිණ නුවණ නැති නිසා. හැබැයි වෙන කිසිම දෙයක් ගැන කතා නොවුණු බව නම් ඉර හඳ වගේ සහතිකයි. ඒ ගැන මම කන්ෆර්ම් වෙනවා.  

ඔන්න මාස ගණනාවක් ප්ලෑන් කරලා ප්ලෑන් කරලා අන්තිමට බොහොම අමාරුවෙන් අවස්ථාවක් ලැබුණය කියමුකෝ. දැන් මගෙන් අහන්න එපා මුස්ලිම් ගෑනු ළමයකුට ඒ වගේ තනිවෙන්න අවස්ථාවක් ලැබුණේ කොහොමද වගේ අනන් මනම්. කොහොම හරි ලැබුණා. නැතුව ඔය කතාව එහෙම්පිටින්ම කියන්න ගියොත් මට පොතක් ලියන්න වෙනවා. ඒ ඔක්කෝටමත් වඩා තොපිලා ටික ….සමාවන්න මෙය කියවන පාඨක හිතමිතුරන් මෝල් වෙලා ඉන්න ….සමාවන්න දැඩි උද්‍යෝගයකින් ඉන්න මේ අවස්ථාවේ ඔය වගේ ලයිට් ඩීටේල්ස් වලට යන්න ඕනැ නැහැ.   

දොර අගුල් දැමූ පාළු කාමරේක කෙල්ලත් කොල්ලාත් තනිව සිටියා.

ඉර එළිය පොඩියක් වැටුණා මේ කාමරය වසා ඇති කවුළු වල වීදුරු වලින්. පොඩි ඉරු කිරණ ටිකක්. හරියට කාමරය උණුහුම් කරන්න වාගෙ.

ඔවුනට පසෙකින් තිබුණා කණ්නාඩි මේසයක්, පුටු කිහිපයක්, විවිධ ඇඳුම් රෙදි ගොඩවල් ටිකක්, ලෙනින්ගෙ රූපය සහිත පිට කවරයකින් යුතු රතුපාට පොතක් හා ඩබල් බෙඩ් එකක්.  

ඔව්, ඩබල් බෙඩ් එකක්.  

කොල්ලගෙ හිතේ තිබුණු එකම අරමුණ කෙල්ලගේ රන්වන් සිරුර දකින එක. කෙල්ලගෙ හිතේ තිබුණු එකම අරමුණ තමන්ගෙ හොඳම මිතුරා වෙනුවෙන් නිරුවත් වෙන එක.

එච්චරයි. (දැන් තොපි… සමාවෙන්න, ඔහෙලා ඔයිට වඩා දේවල් බලපොරොත්තු වෙලා හිත රිද්දා ගන්න හෙම එපා පස්සෙ.)

ඔවුන්ට වැය කරන්න මහා කාලයක් තිබුණෙ නෑ. විනාඩි විස්සකින් කොල්ලා කාමරයෙන් පිටවිය යුතුයි. ඒක තිහක් පමණ දීර්ඝ කර ගන්නවා කියන්නෙ විශාල රිස්ක් එකක්. තිහ පනිනවා කියන්නෙ – සමහරවිට මරණය.

ඔවුන් මුහුණට මුහුණ ලා සිට ගෙන සිටියා -පාසල් ඇඳුම් වලින්.

“ඉතින්….?” කොල්ලා කිව්වා. ඌට ඊට වඩා දෙයක් කියන්න පුළුවන්කමක් තිබුනෙ නෑ. දිව ගොළුවෙලා.

කෙල්ල ලජ්ජාශීලීව හිනා වුණා.  

“ඔයා ගළවනවද…නැත්නම්…?”

කෙල්ලට උවමනා වුනේ කොල්ලා ලවා ඇඳුම් ගලවා ගැනීම.

ඇය තමන්ගේ ගවුම හා දිග කලිසම ගලවන්න කොල්ලාට උදව් කළා. මතකයිනෙ මුස්ලිම් ළමයින්ගෙ පාසල් ඇඳුම. ඊළඟට බැනියම. ඔව්. පහු කාලෙක නොඇන්දාට ඉස්කෝලෙ යන ගෑනු ළමයි ගවුමට යටින් බැනියමක් ඇඳිනවා තමා ඕයි. දන්නෙ නැත්නම් අදවත් දැනගන්න.

කෙල්ල තමන්ගෙ තනපට හා පෑන්ටිය විතරක් ඇතිව කොල්ලා ඉදිරියේ හිටගෙන හිටියා. රෝසපාට තනපටක්. කළු පාටින් හැඩ වැඩ වැටිච්චි සුදු පෑන්ටියක්.

• පිපි සමන් කුසුමන් පටින් තන රන් හසුන් මන් මෙන් බැ‍ඳේ
• ලඹ සවන් දිගු රන් පසින් දන නෙත් මුවන් බඳිමින් ත‍ඳේ
• මඳ පවන් වැදලෙල පහන් සිළු මෙන් රැඟුම් දෙන රන් බඳේ
• දිලි ඔවුන් රූ සිරි නුවන් වන් බඹ වුවත් දැහැනින් මිදේ

කොල්ලා සිංහල දන්නෙ නෑ. දන්නවානම් ඔය වගේ මොකක් හරි මඟුලක් ලියාවි තමන්ගේ හිතට ආ සිතිවිලි එක් කරලා.

ඒ තරම් අපූරු දර්ශනයක්. කොල්ලගෙ ඉන්ද්‍රියන් පුබුදු වෙලා තිබුණා සුදු කලිසම ඉරී විසිරී යන ගානට.  

කොල්ලා සෙමෙන් කෙල්ලගෙ තනපටය ඉවත් කළා. (ටික වෙලාවක් ගියා ඕං. මොකද ඌ ඊට කලින් තනපටක් ගලවලා තිබුනෙ නැහැ. අර හුක් එක පන්නන්න ඉගෙන ගන්න ටිකක් වෙලා යනවා.)

පුංචිම පුංචි සුදු හංසයො දෙන්නෙක් වතුර තිබහට වගේ උඩ බලාගෙන හිටියා.

කොල්ලා ඇත්තටම කලන්තෙ දාලා වැටෙනවා, උදේට කාල නොහිටියානං. එසෙම්බ්ලි එකේ කලන්තෙ දාල වැටෙන නිසා දැන් නම් පාසල් සිසුන් සිසුවියන් දන්නවා උදේට ගෙදරින් මොකක් හරි කාලා යන්න.

කොල්ලා එදා උදේට කාලා ඇවිත් තිබුණෙ ඉඳි ආප්ප, සම්බෝල එක්ක. ලයිට් ඩීටේල්ස්.

විනාඩි දෙක තුනක අනිමිසලෝචනේ ඉවර කළ කොල්ලා පෑන්ටිය දිහාට අත යැව්වා.

“උදේම පෑන්ටියක් හොයා ගන්න බැරි වුණා අයියෝ. අම්මගෙ පෑන්ටියක් ඇඳගෙන ආවෙ…”

කොල්ලාට පොඩි අපුලක් දැනුණත් ඌ එක නොදක්වා පෑන්ටිය, කෙල්ලගේත් උදව්වෙන් ඉවත් කළා.

ඔහුගේ ඇස් ඉදිරියේ දිස්වුනේ ඔහු කවරදාකවත් නොදුටු දර්ශනයක්. කොල්ලා ඇස් දෙක දොඹ ගෙඩි ගානට ලොකු කරගෙන මේ අපූර්ව දර්ශනය දිහා බලාගෙන සිටියා.

සියවස් සහස්‍රක ගණනාවක් තිස්සේ ස්වභාව ධර්මයා විසින් නිර්මිත ශ්‍රේෂ්ඨතම කලා නිර්මාණය. සුන්දර නාරි ශරීරය, එහි සැබෑ ඓන්ද්‍රීය ස්වරූපයෙන්!

කොල්ලා අඩුම ගණනේ විනාඩි පහක් වටේ කැරැකි කැරැකී මේ සුන්දර දර්ශනය බලන්න ඇති. හැබැයි ඔහු ඒ සුන්දර කලා නිර්මාණයට අත තියන්න වත් උත්සාහ ගත්තෙ නෑ. හරියට තමගෙ අත වැදුනොත් ඒ සුන්දර නිර්මාණය එකෙනෙහිම අතුරුදහන් වෙතැයි බියෙන් වගේ.

” ඇතිද…” කෙල්ල ඇසැක් ගහලා ඇහුවා.

“මදි…ඒත් අපට ලොකු වෙලාවක් නෑ” කොල්ලා කිව්වා. රහසෙන්. ඇහෙන නෑහෙන ස්වරයෙන්.

“දැන් ඔයා මාව දැක්කනෙ. සම්පූර්ණයෙන්ම. මුකුත්ම ඇඟේ නැතුව. මට ඕනැ ඔයාවත් බලන්න ඒ විදියට…” කෙල්ල කිව්වා.

කොල්ලා මේකට කැමැති වෙනවද නැද්ද කියලා මොහොතක් කල්පනා කළා. කෙල්ලට වගේ නෙවෙයි. පෙන්නන්න අකැමැති යමක් තිබුනා, ඔහුට. ඒ නිසා ලජ්ජායි. අනෙක් පැත්තෙන් තමන්ගෙ ඉල්ලීම ඉටු කළ තමන්ගේ හොඳම මිතුරියගෙ ආසාව. ඇය තමන් වෙනුවෙන් කළ දේ තමන්ද ඇය වෙනුවෙන් කළ යුතුය යන හැඟීම.

කොල්ලා ඉක්මණින්ම, තමන්ම ඇදුම් හලමින් නිරුවත් වුණා. (මේක වෙච්චි හැටි කලින් කෙල්ල සම්බන්ධයෙන් ලිව්වා වගේ දිගට ලියන්න ඕනැ නෑ නේද? ඔහෙලා සමරිසි නෙවෙයිනෙ නේද?)

කොල්ලාගේ පුබුදුවීම දෙදෙනාටම ගැටළුවක් වුනේ නැහැ.

ශිෂ්ඨාචාරයේ ගැහැනිය හා මිනිසා එකිනෙකා ඉදිරියේ නිරුවතින් පෙනී හිටියා, මිනිත්තු ගණනාවක්ම. සුදු ශරීරයක් හා කළු ශරීරයක්. ශිශ්නයක් හා යෝනියක්. රණ හංස පැටව් දෙන්නෙක් හා උකුසු පැටියකුගේ ඇස් දෙකක්.

දැන් ඔය කන්තෝරුවෙ වැඩ නෑ වගේ කම්පියුටරේ තිරේ ඉස්සරහ නැවිලා කට දෙපැත්තෙන් කෙළ පෙරාගෙන මේක කියවමින් ඉන්නා වසයක අන්කල්ලාට….සමාවන්න, මගේ වැදගත් පාඨක මහතුන්ට කිව යුතු දේ තමයි මේ ජවනිකාව එදිනට එතැනින් කෙළවර වූ බව. (පව් අනේ ඔයාලා!)

කොටින්ම ඔවුන් අර පැත්තක තිබුණාය කියපු ඩබල් බෙඩ් එකේ නිදා ගන්නවා තියා අඩුම ගණනෙ අනෙකාගෙ අතින් අල්ලනවා ඇරෙන්න ශරීරයේ වෙන කොතැනකටවත් අතවත් තියලා තිබුණෙ නෑ එදා.

හොඳ ළමයි. නවකයෝ. ආදරයේ කෝඩුකාරයෝ.

• ඇය සුවඳකි ප්‍රභාතයේ – තුසර බිඳකි පුරා හඳේ //
• ගිනි අඟුරකි අගාධයේ
• ආදරයේ කෝඩුකාරයෝ
• අඳුරේ රන් තරුව ඇයයි – රන් තරුවට අඳුර ඇයයි //
• මදහස සෝ සුසුම ඇයයි
• ආදරයේ කෝඩුකාරයෝ

වාසනාව ඇගේ නෙතයි…

ඉවරයි. දැන්වත් ඔය නාකි අන්කල්ලා ටික මේක කියවන එක අතඇරලා ඔෆිස් එකේ වැඩ මොනවද තියෙන්නෙ කියලා බලනවද හොඳයි.

 

(දහ නව වැනි කොටසට….)